De dag van vertrek van Zanzibar naar het vaste land had ik goed uitgekozen. Zo heb je 3 dagen mooi weer met temperaturen van rond de 32 graden en zo loop je naar het ontbijt met een flinke regenbui. Een goed moment om verder te gaan met mijn avontuur dus.

Een eerste vlucht van Zanzibar naar Dar es Saleem die maar 30 minuten zou duren, was in werkelijkheid maar 20 minuten waarvan 15 minuten in de lucht. De tweede vlucht was van Dar es Saleem naar Arusha, de plek waar ik 4,5 week zal verblijven. Aangekomen op het vliegveld stond er nog niemand op me te wachten om me op te halen. Aangezien ik een stuk vroeger aan kwam omdat het vliegtuig een kwartier eerder vertrok van Dar es Saleem, moest ik even wachten. Bij zo’n vliegveld staan er dan een hoop taxichauffeurs in de hoop dat ze iemand kunnen vervoeren. Na veel vragen van de chauffeurs ‘you want taxi?’ en met afwijzingen ‘No thanks, I’m oke’, kwam die van mij aan. Na een rit door een drukke stad, met een auto die nog vaker afsloeg dan dat ik voor het eerst mocht rijden toen ik mijn rijbewijs had, een omweg om nog een koffer op te halen bij het hotel waar ik de eerste nacht was, eindelijk aangekomen op de plek van bestemming. Een lodge afgelegen van de stad in een drukke straat met veel kleine winkeltjes en een hobbelige steile weg naar boven. In de lodge zijn er een paar kamers met een vaak koude douche die je met 1 of 2 personen deelt. De keuken is een gezamenlijke keuken voor iedereen die in de lodge verblijft. Ontbijt en diner worden doordeweeks verzorgd, het weekend doe je het zelf. Gelukkig bestaat er dan ook een mogelijkheid om pizza te bestellen, waar ze in 20 minuten voor je deur staan.
Als je even mazzel heb, heb je vanuit de lodge een uitzicht op de 2 na grootste berg van Tanzania met een hoogte van 4566 meter, Mount Meru. Mits er geen wolken om de top hangen.

Er zitten hier nog 2 andere Nederlandse meiden en die zitten hier de hele periode dat ik hier ben ook, maar gaan één dag eerder weg. Verder zitten er hier veel Duitser en ik deel ook een kamer met een Duits meisje.
Er zitten hier best veel muggen en tijdens het eten worden je benen ook lek geprikt. Een klamboe is dan eigenlijk best fijn om in te slapen. Gelukkig schijnt het heel erg mee te vallen met de malariamuggen, maar blijf de pillen hiervoor toch wel doorslikken.

Het is hier het tropisch regenseizoen en dat heb ik de eerste dag goed gemerkt. Een grauwe, bewolkte dag met zo’n beetje de hele dag regen. Je gaat dan ook niet makkelijk weg aangezien het pad dan behoorlijk modderig wordt. Echter kan het de volgende dag stralend mooi en warm zijn, gelukkig dit keer ook. Dan neem je het ervan en ga je lekker naar een lodge met een zwembad wat 20 minuten lopen van hier is.
Neem even de hevige regenbuien in Nederland voor je en dan kan hier nog 10 keer zo hard naar beneden komen. Gelukkig geen stormen, want waaien doet het hier niet echt. De ochtend is vaak nog koel en bewolkt is en in de middag rond de 28 graden met een felle warme zon.

Na het weekend ben ik met een begeleider het centrum van Arusha in gegaan om een lokaal telefoonnummer te regelen en internet. Nee, het internet is hier niet snel, maar wat verwacht je dan van 800 MB internet voor één euro per week? Maar goed, het doet het en ben dus eigenlijk dag in en dag uit bereikbaar, gewoon op de whatsapp. Zelf bellen via viber (Ja whatsapp en Iphone wil nog niet) lukt, alhoewel het 20 keer uitvalt omdat het bereik kan wegvallen voor een paar seconde is het toch wel handig dat het kan. En ja, ook gewoon in Afrika.
Na wat belangrijke plekken zoals de supermarkt en de bank te hebben gezien zijn we met de daladala naar het project gegaan. Een daladala is een minibus die plek heeft voor ongeveer 10 personen, maar wordt volgestouwd met meerdere. Dit ritje kost dan ook maar 25 cent. Bij het project heb ik een korte ontmoeting gehad met een paar mensen die er werken en heb ik een papier laten tekenen om een visum aan te vragen. Nou denk je visum, dat heb je toch nodig om het land in te komen? Klopt, die had ik allang, maar ik heb ook een visum nodig om vrijwilligerswerk te kunnen verrichten. Hiervoor moet je je paspoort, dollars, het ondertekend papier pasfoto’s inleveren. Ik wist niet dat er een pasfoto bij moest en heb deze nog laten maken. Zoals iedereen wel weet van mijn passie om op de foto te gaan en omdat ik zo ontzettend fotogeniek ben, zijn ze ontzettend charmant geworden..
Gelukkig heeft het geen problemen gegeven en heb ik het papiertje ondertussen binnen en lijkt het met me foto en het papiertje met de stempels alsof ik net uit de gevangenis kom..
Omdat het een dag duurt voordat je je visum heb en je zonder dit visum echt geen werk mag verrichten op het project (lees: risico op een boete, gevangenisstraf, uitzetting van het land) had ik nog een dag vrij. Het sporten moet ook gewoon bijgehouden worden en dit zij mooie momenten ervoor.
Een wasje draaien doe je hier niet, dit gaat in een teiltje op de hand in koud water, wel met een wasmiddel. Het klinkt misschien vies, maar als je je best doet wordt het goed schoon en ruikt het lekker fris naar wasmiddel.
Ik heb ook de dag kunnen besteden om de stad nog een keer in te gaan, nu met 2 andere vrijwilligers die vroeg klaar waren op hun project. Afgesproken in het centrum moest ik nog wel een klein halfuurtje lopen. Ik ben hier echt niet bang, voel me niet ongemakkelijk maar eerder ontzettend prettig in deze omgeving. Toch wordt je wel snel aangesproken als in je eentje als blank meisje rondloopt. Nee, je wordt hier lastig gevallen en het is zeker niet gevaarlijk om alleen over straat te lopen, zoals de meeste dit beeld hebben van een Afrikaans land. Tuurlijk moet je niet alleen over straat als het donker is, maar dan is een Rotterdam of een Den Haag toch ook niet de beste plek dit te doen? Mensen praten hier gewoon tegen je en sommige bedelen omdat blanken in hun ogen rijk zijn. Ik had het al toen ik één minuut de deur uit was dat een vrouw naar me riep ‘Hey, give me 500’. Wat omgerekend 25 cent is.. Hierop loop je gewoon op door en ze komen je heus niet achterna. Bovendien is Tanzania één van de veiligste landen van Afrika.

In de stad loopt er veel bevolking rond om spullen te verkopen, vooral souvenirs. Van schoenen, shirtjes, sierraden tot schilderijen. En als ze een blanke zien, staan ze gelijk met z’n 10en om je heen in de hoop dat je wat koopt. Ze noemen je ‘my friend’ en ‘’sister’ en stoppen alles in je handen en trekken aan je voor aandacht. Ze vragen omdat je blank en in hun ogen rijk bent hoge prijzen, maar hier kan je hier flink op afdingen en krijg je altijd je zin als je dan gewoon wegloopt.

Omdat ik me visum binnen heb zou ik eigenlijk vandaag naar het project gaan, echter kreeg ik te horen dat de school vandaag en morgen dicht is i.v.m. examens. Nu moet ik deze dagen dus wachten en kan ik er vrijdag pas naar toe. Hopelijk kan ik dit dus een volgende keer de ervaringen op de Primary School met jullie delen.