Eindelijk was het dan zover, gekomen waarvoor ik kwam, kon in de laatste dag van de week nog een dag naar het project.
Donald, een supervisor hier zou me eigen erheen brengen, omdat ik alleen maandag er heel even was, kan het zijn dat je de verkeerde daladala pakt of verkeerd uitstapt. Ik moest er om 9 en zat al netjes om 8 uur klaar om te vertrekken. Echter was Donald er niet en of die uiteindelijk later nog is gekomen weet ik niet, maar na 15 minuten wachten ben ik maar met de andere Nederlandse meiden op pad gegaan. Zij hebben dezelfde daladala alleen moet ik een paar haltes verder er pas uit. Ik moet zeggen dat voor iemand met totaal geen richtingsgevoel, ben ik bij de juiste halte uitgestapt en het juiste straatje ingegaan en heb ik het in één keer gevonden.

Op me eerste ‘werk’ dag had het in de nacht geregend, waardoor het terrein op de school behoorlijk modderig was. Niet dat kinderen hier echt op letten, die doen gewoon hun ding en lopen met flinke modderpoten rond.
Na een korte rondleiding over het terrein en een uitleg hoe alles in zijn werk gaat heb ik met Sarah, een Britse vrouw die zo’n beetje de touwtjes in handen heeft, een overzicht gemaakt met alles wat er voor mij te doen is. Hier ga ik aankomende week mee aan de slag om te zien wat mij het beste bevalt.

Baraa Primary School is een school met ruim 1.300 kinderen met de voertaal Swahili. De Engels wordt er moeilijk gesproken door de jongere kinderen. Oudere kinderen snappen het al wat beter. Ook zijn er leraren die de Engelse taal niet goed begrijpen, waardoor het communiceren iets moeilijker gaat. Maar dat is dan misschien ook wel weer een uitdaging!
Ondanks dat er westerse invloeden zijn, zijn er nog een hoop dingen die aangepast kunnen worden. Dit is alleen moeilijk om dit door te laten dringen bij de leraren en leiding daar, want die zijn gewoon van Afrikaanse afkomst. Hun punt snap ik ook wel, want het is ook vervelend als er iemand uit een ander land even komt vertellen wat beter kan. Tuurlijk moet er wat veranderd worden, maar onze bedoeling is om ze te helpen en adviezen te geven. Dit komt alleen niet altijd zo bij hun over, dit mede doordat ze de Engelse taal niet goed beheersen.

Zo schijnt het dat weinig ouders maar betalen voor de lunch die de kinderen krijgen. Hier is ook totaal geen overzicht op. Ook wordt er gedacht ‘er zijn blanken, die zijn rijk en die kunnen het dus wel betalen’. Het is heel hard, maar als je niet betaald krijg je ook geen eten en deze kinderen moeten dan ook in de klaslokaal blijven als de lunch wordt uitgegeven. De school kan dit ook namelijk niet blijven financieren, dan kan de school op een gegeven moment ook zijn deuren sluiten. We zijn nu bezig om dit overzichtelijker te maken, en wie niet betaald, krijgt helaas niet totdat er wel betaald wordt. Er moet namelijk 6.000 Tsh per maand betaald worden, omgerekend 3 euro. Er zijn ongeveer 130 kinderen die het wel van de school krijgen, dit omdat ze weten dat ouders het echt niet kunnen betalen of dat de kinderen ziek zijn. Het is bij sommige dus ook het geval dat ze dus de hele dag moeten teren op deze maaltijd.

De kinderen lopen in een uniform en hier aan kan je zien of de ouders geld hebben of niet. Ze krijgen dus ook geen commentaar dat er scheuren of gaten in hun trui of broek zitten. Ook hier financiert de school in. Hebben ze geen geld, dan krijgen ze 1 uniform van de school. Voor andere gezinnen die wel geld hebben moeten dit dus gewoon kopen. En dit moet wel, want de basis onderwijs is in Tanzania verplicht.

Er valt veel hulp aan te bieden in de lessen zelf, vooral in de eerste leerjaren. Zo zitten er ruim 60 tot 90 kinderen in één klaslokaal met maar één leraar. Het overzicht is dan ver te zoeken. Ook de aandacht voor de kinderen die net iets moeilijker leren valt dan weg.
Zo worden er sommen op het bord geschreven die de kinderen moeten overschrijven en uitrekenen. Hier gebruiken ze trouwens geen rekenmachine voor maar simpelweg door zelf meegebrachte dopjes te tellen. Als de kinderen de sommen laten nakijken, kijkt de leraar dit alleen na of het goed of fout is. Omdat de klas zo groot is, is het dus ook onmogelijk om de kinderen goed uit te leggen hoe ze dit moeten doen. Nu is dit een punt dat een vrijwilliger in actie kan komen, door in de klaslokaal te zitten en de fouten met de kinderen door te nemen en uit te leggen. Het gaat met gebarentaal aangezien deze kinderen nauwelijks of geen Engels spreken en alleen maar Swahili. Gelukkig heb ik zelf dan ook wat kunnen leren, namelijk het tellen van 1 tot 0. Met deze ruime woordenschat is het dus mogelijk om de kinderen te helpen met optellen, ook met hun dopjes natuurlijk. Met deze ‘bijles’ ga ik me de aankomende weken iedere ochtend mee bezig houden, mits het weer meezit aangezien het pad bij de lodge met regen niet goed te bewandelen is.
Dit ‘programma’ hebben we ook besproken in een soort meeting met de leraren van de eerste leerjaren en gelukkig waarderen ze dit zeer. Uiteindelijk willen wij proberen om de kinderen ook uit de klaslokaal te nemen om, zodat er echte focus is op de uitleg.

Terugkijkend naar je eigen basisschooltijd, zie je het alweer voor je. Spelen met je klasgenoten in de pauzes, leren in de lessen en dan staat één van je ouders na schooltijd je op te wachten om naar huis te gaan. Kinderen blijven hier na de lessen ‘hangen’. Moeders die na schooltijd lekker beppend met elkaar op het schoolplein op hun kinderen staan te wachten is hier niet. Kinderen gaan vaak zelf naar huis. Lopen, met de daladala of een pixi. Voor deze ‘hangende ‘ kinderen worden naschoolse activiteiten georganiseerd. Dit houdt in dat ze na school nog iets nuttigs kunnen doen. Zo kunnen ze een paar dagen in de week bijvoorbeeld sporten, knutselen of dansen. Sporten wordt door een leraar uitgevoerd, maar de hulp van een vrijwilliger is altijd welkom.
Knutselen doen wij als vrijwilligers twee keer per week. Met het knutselen proberen we kinderen nuttige dingen te laten doen, zodat ze er ook iets van kunnen leren. Zo is me opgevallen dat bijvoorbeeld niet ieder kind goed en recht kan knippen en daar zijn deze lessen dus nuttig voor!
Ook heb ik de dansles mogen bijwonen. Dit vond ik wel héél erg leuk om te zien. Een klaslokaal vol met kinderen als toeschouwers waar vooraan in de klas een Afrikaanse dans (ja ja, de losse heupjes zitten er al vroeg in) wordt opgevoerd met gezang door een klein groepje. Een lerares die op twee trommels slaat en zingt en een andere lerares die met een stok op de tafel slaat om het ritme aan te geven. Deze activiteit maakt je echt ontzettend vrolijk en het is ook nog eens super schattig om te zien!

Naast de bijles ga ik me de aankomende weken ook bezig houden met de sportactiviteiten en het knutselen. Verder valt er ook nog veel administratieve dingen te doen zoals de voorraden van spullen nakijken en controleren, want er schijnen toch wel wat dieven rond te lopen.

Buiten het werk op de school is er in het weekend ook tijd voor andere dingen. Zo af en toe naar een zwembad gaan om lekker in de zon te liggen of lekker de stad in om te lunchen en rond te kijken. Voor aankomend weekend staat er een walking safari op de planning in het Arusha National Park en afgelopen het weekend hebben we nog een tweedaagse safari geboekt voor volgend weekend. Er valt dus genoeg te doen de aankomende tijd dat ik hier zit en wil hier ook volop genieten van dit prachtige land en leuke cultuur!